پاپولي- کليه بررسي‌ها و کاوش‌هاي باستانشناسي حکايت از آن دارد که سابقه معماري ايران به حدود هزاره هفتم قبل از ميلاد مي‌رسد. از آن زمان تا کنون پيوسته اين هنر در ارتباط با مسائل گوناگون، بويژه علل مذهبي، توسعه و تکامل يافته‌است…
معماري ايران داراي ويژگيهايي است که در مقايسه با معماري کشورهاي ديگر جهان از ارزشي ويژه برخوردار است: ويژگيهايي چون طراحي مناسب، محاسبات دقيق، فرم درست پوشش، رعايت مسائل فني و علمي در ساختمان، ايوانهاي رفيع، ستونهاي بلند و بالاخره تزئينات گوناگون که هريک در عين سادگي معرف شکوه معماري ايران است.
سبک‌شناسي معماري ايران
شيوه پارسي (هخامنشيان) سده ششم پيش از ميلاد تا سده چهارم.
شيوه پارتي (اشکانيان و ساسانيان) سده چهام تا صدر اسلام.
شيوه خراساني (صفاريان، طاهريان، غزنويان و…) از ابتداي قرن چهارم تا پايان قرن چهارم.
شيوه رازي (سامانيان، سلجوقيان و خوارزمشاهيان) قرن پنجم تا اول قرن هفتم.
شيوه آذري (ايلخانيان و تيموريان) از اول قرن هفتم تا اول قرن دهم.
شيوه آملي (آمارد و طبرستان) و مرعشيان) سده پس و بعد از اسلام.
شيوه اصفهاني (صفويان، افشاريه، زنديه و قاجاريه) از اول قرن دهم تا اواسط دوره قاجاريه.
معماري معاصر (پهلوي، بعد از انقلاب 1357) از اواسط دوره قاجاريه تا کنون
از شش شيوه معماري ايران دو شيوه پارسي و پارتي مربوط به پيش از اسلام و چهار شيوه? ديگر مربوط به دوره اسلامي مي‌باشد. غربي‌ها براي شيوه‌هاي اسلامي نام‌هايي را به کار مي‌برند مانند شيوه‌هاي اموي و عباسي.
