بخوان به نام پروردگارت … که … !
– خواندن نمی دانم … !
و تو هربار
نه آیه ، آیه ،
که آوار گونه نزول می کنی
برمن ،
از ماورای خون و نفرت …
من گیج می خورم …
مرزهای شکسته ، واصل ِ عشق می شوند و بیزاری ؛
عق می زنم …
شبیخون ِ حجمت به هم می ریزد خطوط ِ در هم ِ آرامشم را ؛
تب می کنم …
دلتنگ ترت هر بار … بیزارترت هم …
از یاد برده ام چرایی ِ خواستنت را
و لحن ِ دلنشین ِ صدایت ،
که می درید تنم را به دندان ؛
آن قدر که عاشقت بودم !
نفرتت را به انتظار هبوط نشسته ام …
از کوه که برگردم ؛
پیامبر جنونم
و وارث ِ آیین ِ خون مرگی ؛
که خدایش تویی …. !
